Dit is een detail van de deken die ik aan Sanne cadeau deed op haar verjaardag mei 2019. De deken was nog lang niet klaar maar zij zag er de deken in waar ze als kind ooit van droomde. Ze moest wel zo'n maand of 10 op haar droomdeken wachten maar toen kon ze zich er lekker in wikkelen. Ieder vierkantje herinnert aan een paar sokken en helaas ook aan een jaar met veel pijn en verdriet, maar gelukkig ook aan warmte en verbondenheid. Over de pijn en het verdriet ga ik hier niet uitweiden maar het materiaal van de deken bestaat grotendeels uit resten wol die over waren van sokken die ik meest zelf heb gebreid en met liefde heb weggegeven.
In datzelfde jaar heeft Sanne sokken leren breien en zichzelf met YouTube filmpjes leren haken.
Het is heel fijn om te zien dat zij net zoveel plezier heeft van het handwerken en het inmiddels zelf ook heeft doorgegeven. Juist in een periode waarin je veel thuis bent en niet weg kunt is het heerlijk om iets om handen te hebben.
Intussen heb ik zelf een patroontje voor een aankleedpopje gemaakt en dit keer voor onszelf een muizenfamilie gebreid/gehaakt. Voor de eerste ben ik ook nog van plan om een broertje te maken en voor de muizenfamilie een koffertje om in te wonen.
Ik wil proberen nu toch vaker een stukje te schrijven en de vorderingen van deze plannen met jullie te delen.
Momenteel gaan mijn handwerkuurtjes op in het haken van een van mijn verjaardagscadeau's die ik heb uitgezocht omdat het een Keltische knoop verwerkt in een omslagsjaal en voor mij een nieuwe techniek bevatte. Hiervoor eerst 16 vierkanten haken met Scheepjes Stonewashed garen.
Dit is een detail van de knoop, volgende keer zal ik er meer van laten zien.
