Eindelijk kan ik jullie kennis laten maken met de ondeugende tweeling: Emma en Casper. In december 2017 kreeg ik het verzoek om een koffertje te maken als kraamcadeautje en dan met poesjes.
Allereerst begonnen met een patroontje te bedenken voor de poesjes. Mijn eerste werd te groot, dus overgestapt op heel dun garen en gehaakt met haaknaald 1.0 mm.
Het leek mij leuk om in dit koffertje een slaapzoldertje te maken. Sneed uit passe-partoutkarton een etage en hing dit op met lint dat ik kocht bij de Brocante Dames.
Daarna kon ik beginnen met het bekleden van de buitenkant. Ik wilde de kleuren niet te zoet maken omdat het mij niet bekend was of het een jongetje of meisje zou worden. Bij 't Pandje vond ik een leuk lapje dat goed combineerde met blauwe en rode stof die ik nog op voorraad had.
Na de buitenkant heb ik de kant van het zoldertje inclusief het vloertje/plafond beplakt met papier in verschillende motiefjes.
De openslaande klep van het koffertje met stof bekleed, zodat het soepel open en dicht gaat zonder te scheuren.
Tevens een touwladdertje gemaakt van een tak uit de tuin en breder lint ook van de Brocante Dames.
Het raampje knipte ik uit een kalender.
Van mijn ouders kreeg ik het boekje Haak je eigen kabouterhuis van Christel Krukkert. Met haaknaald 2.0 mm heb ik haar patroon van het kacheltje, de mandjes, het servies en het (aangepaste) tafeltje gehaakt.
Het stoeltje, poef, kussentjes, matrasjes en slaapzakken komen uit mijn eigen fantasie voort en zijn gedeeltelijk met de hand en met de naaimachine genaaid.
Waarschijnlijk uit mijn letterbak had ik nog een houten vliegtuigje waar de poesjes mee kunnen spelen. Ook nog een rode bal voor ze gehaakt en toen vond ik het af.
Op 26 februari kaartje erbij geschreven en ruim op tijd voor de verwachtte bevallingsdatum in april 2018 klaar.
Helaas waren er omstandigheden waardoor het koffertje later bij het gezond geboren jongetje en zijn ouders terecht kwam. Inmiddels is het cadeau gedaan zodat ik dit blog over "mijn kindje" kan publiceren. Het bedenken en maken van zo'n koffertje is best arbeidsintensief, met deze ben ik twee maanden bezig geweest. Het maakt dat je jezelf wel heel verbonden voelt met dit project.
Ondertussen heel rustig bezig met het volgende koffertje. Het kacheltje is zo leuk dat ik het hier nog een keer bij gehaakt heb. Verder verklap ik niet teveel, je weet nooit wie er mee leest. Het zou zo maar degene kunnen zijn voor wie het bedoeld is. Op het blog hierover zullen jullie helaas weer een aantal maanden moeten wachten.
Tussendoor komen diverse andere projecten klaar, waar ik dan weer wat over kwijt kan. Helemaal stil wordt het dus niet ;)
Waar blijft de tijd?
Het is al weer vier maanden geleden dat ik jullie vertelde waar ik mee bezig was.
Dit betekent natuurlijk niet dat mijn handen stil hebben gezeten, wel dat ik iets meer op mijn grenzen let én ook eens iets voor mijzelf heb gemaakt.
Maar zoals de foto laat zien zijn de eerste kastanjes al uit onze boom gevallen terwijl ik mijn vorige blog schreef vóór de hete zomermaanden.
Vaak kost het maken van mijn cadeautjes nogal wat tijd doordat het veel gepriegel is zoals bij de koffertjes, maar in het volgende geval nam het project een jaar in beslag door het geintje waarin ik werd betrokken.
In onze kring werd iemand 60 en diegene uitte vorig jaar de wens dat deze verjaardag een "taartenfeest" moest worden. Zo gezegd werd bedacht om met enige regelmaat gedurende dit levensjaar taartjes te sturen en je raad al wie ze mocht maken.
Deze kaart was het eerste taartje dat het groepje stuurde, het gehaakte taartje wel van mijn hand, maar zou normaal niet van mijn haaknaald gegleden zijn.
Daar was de ontvanger het mee eens ;)
Nu had ik ooit een pakketje voor twee vruchtentaartjes gekregen.
Normaal haak ik met katoen, maar dit was een acryl garen en ook nog dikker dan ik normaal gebruik. Voor dit doel uitermate geschikt, want ook nu weer totaal niet mijn ding.
Op onderstaande foto zien jullie mijn eerste taartjes.
Daarna volgden nog een moorkop en een tompouce (patroon van de Hema).
De foto van de laatste heb ik helaas genomen voordat ik hem zelf verzendklaar maakte.
Hier pronkt hij nog op een mini schoteltje van mijn mooie servies, maar ik heb de tompouce verstuurd op een oud schoteltje met een gepoetst zilveren taartvorkje. Stom genoeg al ingepakt voor ik bedacht om hier een foto van te maken.
Het betrokken groepje moest verstek laten gaan op dit verjaardagsfeestje en de jarige had de taartjes goed in het zicht gezet, want verwachtte nu dat de gulle gever zicht bekend zou maken.
Ondertussen was ik nog druk bezig om een taartkleedje te haken zodat we die samen met een tweedehands schaal cadeau konden doen terwijl we het mysterie onthulden.
Op het feestje van ons 6- jarig neefje waren we er allemaal en konden we de 60 jarige verrassen met het laatste taartcadeau. Nu kan ik dit jaar afsluiten met een foto van het totale plaatje:
Momenteel ben ik nog met drie cadeau's bezig en wordt binnenkort een vierde cadeau dat al een tijdje klaar ligt weggegeven. Dus nog genoeg onderhanden om over te schrijven.
